Peter Kollwitz, de jongste zoon van Käthe, was als vrijwilliger pas aan het front aangekomen en had wellicht nog geen enkele kogel afgevuurd toen hij op 22 oktober 1914 sneuvelde. Na de dood van Peter stelde vader Kollwitz alles in het werk om zijn oudste zoon, Hans, van eenzelfde lot te vrijwaren. Tevergeefs. Hans werd gemobiliseerd en hij vertrok naar het front. Gelukkig overleefde hij.

De toen nog patriottische Käthe nam haar man, Karl, zijn handelswijze bijzonder kwalijk. Na een zware rouwperiode, vol van angst om het lot van haar oudste zoon, zag ze in 1916 in dat Peter een volkomen zinloze dood gestorven was. Ze werd, in de voetsporen van haar echtgenoot, een overtuigde pacifiste en ze wierp zich op haar werk als beeldhouwster. De beelden van het treurende echtpaar namen langzaam vorm aan. Daarnaast werkte ze ook aan een houtsnedenreeks met als titel ‘Krieg’.

Het boek van Kathelijn Vervarcke werd heel verzorgd uitgegeven. Het bevat een reeks mooie kleurenfoto’s van de begraafplaats van Vladslo met de bewuste beelden. Als bijlage bevat het boek een haast veertig bladzijden tellende fictieve brief van de auteur aan de moeder van Peter Kollwitz.

Is niet de tijd aangebroken om werk te maken van een boek over de vierde Duitse militaire begraafplaats in West-Vlaanderen? Immers, de begraafplaatsen Langemark, Menen en Hooglede, met hun vaak merkwaardige geschiedenis, werden al te boek gesteld.