Misschien heeft u wel kinderboeken van Philippe Lechermeier in huis? Bij Davidsfonds verschenen er al verschillende vertalingen van zijn kinder- en jeugdboeken. Misschien kent u Feeëngeheimen of Het grote boek van vergeten prinsessen of Het geheime dagboek van Klein Duimpje. Illustratrice Rébecca Dautremer is ook gekend bij het Davidsfonds. Herinner u het prachtige geïllustreerde boek Allice in Wonderland of het vermelde Het grote boek van vergeten prinsessen. Lechermeier en Dautremer hebben nu een nieuw boek gemaakt: Een Bijbel.

Het is natuurlijk geen nieuw werk en toch is het heel nieuw werk. Lechermeier heeft enkele bekende boeken of verhalen uit de Bijbel gelicht en ze herverteld voor een hedendaags publiek. (Ed Franck, een bekroond auteur, vertaalde de tekst in het Nederlands). De tekeningen erbij zijn zo anders dat ze een eigen interpretatie van het verhaal zijn. Verwacht geen typische bijbelprenten, dat zeker niet.

Een Bijbel is De Bijbel zoals u die nog nooit bekeken heeft, nog nooit gelezen heeft. De verhalen zijn volledig herschreven, niet gewoon wat aanpassingen, een wat modernere taal, neen, de auteur herschrijft het bekende verhaal in een volledig andere stijl. Zowel in de vormgeving van de tekst als in de vertelvorm en de stijl is het verhaal veranderd. Eigenlijk noem je zoiets een hervertelling.

Het is voor Lechermeier een persoonlijk project. Je ziet heel duidelijk dat hij vooral geïnteresseerd is in de verhalen en in de verhaalkracht, de sterkte van de verhalen. Hij wil geen religieuze boodschap doorgeven, heeft geen exegetische bedoelingen, maar erkent de cultuurhistorische waarde van de Bijbelse verhalen. De hervertelling in verschillende vertelvormen moet zo de essentie van het verhaal openen voor een nieuwe generatie. Want de kennis van die verhalen, zo tekenend voor onze cultuur, dreigt verloren te gaan. Om dat te counteren, gooit Lechermeier samen met Dautremeir er een nieuwe laag interpretatie bovenop.

Ik ben wel iemand die de religieuze boodschap belangrijk vindt. Maar Lechermeirer heeft een punt, vaak gaat een focus op de religieuze boodschap ten nadele van de verhaalkracht die schuilt in de Bijbelverhalen. Die kracht wordt in ere hersteld. De illustraties zijn meer dan zomaar ‘prentjes bij het verhaal’. De illustraties ontdoen die verhalen van hun klassieke iconografie, zoals ze in woord loskomen van hun klassieke verwoording. De setting, de figuren, alles is anders, niet het iconische Midden-Oosten, niet de iconische figuratie, neen, alsof ze de traditie opnieuw hebben uitgevonden en ze zo hebben geïnterpreteerd. Het resultaat is heel fris.

Maar schiet het boek zijn doel niet voorbij? Ik heb enorm van het boek genoten, van de illustraties en van de hervertellingen, van de frisse wind in de oude verhalen, van de interpretatie die het hervertellen meebrengt. En dan vraag ik me af, iemand die de Bijbelse verhalen niet kent, beleeft die daar evenveel plezier aan? Of kan dit boek een opstapje zijn om de ‘echte verhalen’ te verkennen en zo later dan de rijkdom van dit boek nog meer te appreciëren? Maar kom je dan, afhankelijk nog van de vertaling, niet van een kale reis thuis? Er is wel wat doorzetting nodig om verhalen te lezen van duizenden jaren oud, vaak in een vertaling die ook al oud klinkt…

Het Davidsfonds noemt Een Bijbel ‘een onmisbaar boek voor wie voor het eerst kennismaakt met de verhalen of ze opnieuw wil ontdekken’. En ja, misschien is het wel een boek dat kinderen kan bekoren, dat kinderen kan binnenbrengen in de wereld van de Bijbelse verhalen… En ja… het is een ronduit prachtig boek. Leg het thuis op de tafel en de kinderen bladeren er zeker in, aangetrokken door die fantastische tekeningen. Een boek om te lezen, in te kijken en te koesteren!