Politicologie is in dit land al een aantal jaren geweldig ‘in’ en dan vooral in de media. Er zijn zelfs kranten die af en toe het opstellen van een hoofdartikel liever aan een politicoloog dan aan hun eigen journalisten toevertrouwen. Men stelt ook steeds vaker vast dat journalisten die een politiek item behandelen, het niet kunnen laten hieromtrent ook een of ander bekende politicoloog aan het woord te laten. Dit gebeurt voor sommigen onder hen zelfs zo vaak dat ze de indruk wekken dat hun inspiratie opgeraakt is. Neem nu bijvoorbeeld Carl Devos van de universiteit van Gent. Die man is gewoon niet meer van het scherm of uit de krant weg te krijgen. Het kan dan ook niet anders dan dat hij er af en toe op betrapt wordt gewoon uit zijn nek te kletsen. Politiek is een zeer breed onderwerp. Je kan nu eenmaal niet van alles op de hoogte zijn en er een gefundeerd standpunt over hebben. Bovendien geeft deze goeroe van de “kwaliteitspers” en van de openbare omroep vaak de indruk dat zijn analyses voor een goed deel door zijn ideologische voorkeur zijn beïnvloed.

Heel anders is het met Wilfried Dewachter. Hij heeft misschien niet de vedettenstatus van Carl Devos (wat niet betekent dat hij niet bekend zou zijn, integendeel), maar wat hij publiceert of verklaart of schrijft, heeft dan weer behoorlijk meer diepgang. Hij schijnt bovendien duidelijk niet geremd te zijn door politieke correctheid: de intellectuele ziekte van deze tijd. Dit blijkt eens te meer uit zijn jongste boek: De Trukendoos van De Belgische Particratie. Een Europese Schande, uitgegeven door Pelckmans. Dewachter is - wat de materie betreft - zeker niet aan zijn proefstuk toe (zie bijvoorbeeld zijn eerder gepubliceerde werken als: De Mythe Van De Parlementaire Democratie. Een Belgische Analyse, Verkiezingstechniek en Machtswerving en last but not least Besluitvorming in Politiek België). De titel van dit nieuwe boek geeft dan ook perfect de inhoud weer. In duidelijke taal doet De- wachter vlijmscherp uit de doeken hoe een aantal partijbonzen dit land volledig onder controle houden. Hoe ze het parlement buiten spel zetten, de uitslag van de verkiezingen omzeilen en hoe efficiënt hun machtsysteem is geconcipieerd, kortom hoe ze de democratie in dit land de keel dichtknijpen. Ook de wijze waarop ze aan zelfbediening doen, wordt zeer goed toegelicht. Men mag het boek gerust sterk aanbevelen. Iedereen die het gelezen heeft, zal voortaan hartelijk beginnen lachen wanneer een van de betrokken bonzen met een uitgestreken gezicht het woord ‘democratie’ in de mond durft te nemen.

Hoog tijd dat de Belgische Augiasstal gereinigd wordt…